Ξεκινώντας με την κοινή πεποίθηση όλων ότι στο οικονομικοπολιτικό σύστημα που ζούμε κανείς επενδυτής δεν επενδύει με κριτήρια κάλυψης λαϊκών αναγκών, αλλά με κριτήρια αύξησης της κερδοφορίας του, δηλώνουμε τα εξής:
Οι φαρμακοβιομήχανοι επενδυτές στην ΒΙΠΕ Τρίπολης εξασφάλισαν τα κίνητρα για να κάνουν τις επενδύσεις τους με το μικρότερο δυνατό κόστος λόγω και του Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης με βάση την απολιγνιτοποίηση που έχει αποφασιστεί σε συνδυασμό και με άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία.
Επίσης όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχουν διεκδικήσει οι βιομήχανοι και το έχουν νομοθετήσει διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έως σήμερα τους παρέχει τη δυνατότητα αύξησης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης των εργαζόμενων. Ο μέσος μισθός στον κλάδο του φαρμάκου είναι 850€, όχι και τόσο καλά αμειβόμενες θέσεις που διαφημίζουν… Σήμερα μπροστά στη διεκδίκηση από την Ομοσπονδία Φαρμάκου υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας οι φαρμακοβιομήχανοι επιμένουν στην πρότασή τους για κατώτατο μισθό 819 ευρώ (5% αύξηση στον κατώτατο νομοθετημένο μισθό), 50 ευρώ κάτω από τον κατώτατο μισθό που προβλεπόταν στον κλάδο πριν 13 χρόνια, ενώ δεν προβλέπουν στη συγκεκριμένη πρόταση κανένα επίδομα, ούτε καν το επίδομα γάμου, καμιά τριετία και κανένα μισθολογικό κλιμάκιο! Όσο για το ωράριο εργασίας, επιμένουν στις 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας, δηλαδή στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των επιχειρήσεών τους, κατ’ εφαρμογή του ν. Χατζηδάκη και του πρόσφατου αντεργατικού νόμου που καταργεί το 5θήμερο – 8ωρο!
Οπότε δεν είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν!
Εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα παρακολουθούμε το πρόβλημα των ελλείψεων στα φάρμακα να οξύνεται, προσθέτοντας ένα ακόμα βάσανο στις πλάτες του πολύπαθου λαού. Αποτελεί τεράστια πρόκληση το γεγονός ότι την ώρα που ο κόσμος επιδίδεται σε «αγώνα δρόμου», προκειμένου να βρει τα απαραίτητα φάρμακα, η εντατικοποίηση της δουλειάς στην παραγωγή και στη διανομή – διακίνηση των φαρμάκων τσακίζει κόκαλα, ενώ η κερδοφορία και η ανάπτυξη των φαρμακευτικών επιχειρήσεων, της φαρμακοβιομηχανίας, των φαρμακαποθηκών «χτυπάει κόκκινο»!
Πώς εξηγείται σήμερα που η επιστήμη, η τεχνολογία και η παραγωγικότητα στη βιομηχανία σημειώνουν καθημερινά τεράστια πρόοδο, έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής φαρμάκων που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες παντού, το φαινόμενο των ελλείψεων στα φάρμακα όχι μόνο να μην αντιμετωπίζεται, αλλά αντίθετα να επιδεινώνεται, στην Ελλάδα, αλλά και σε μια σειρά χώρες της ΕΕ και αλλού;
Το πρόβλημα δεν είναι ούτε πρόσκαιρο, ούτε συγκυριακό, ούτε οφείλεται σε ορισμένες στρεβλώσεις που μπορούν να διορθωθούν, ώστε να έχουμε πιο «εύρυθμη» και «υγιή» λειτουργία της αγοράς. Αντίθετα, αποτελεί γέννημα – θρέμμα του τρόπου παραγωγής, που αντιμετωπίζει όλα τα αγαθά, ανάμεσά τους και το φάρμακο , ως εμπορεύματα, τα οποία υπόκεινται στην επιχειρηματική δραστηριότητα, με κριτήριο το κέρδος.
Η παραγωγή και η διακίνηση του φαρμάκου διέπεται από τους νόμους της αγοράς, υποτάσσεται στην κερδοφορία και στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων που το έχουν στα χέρια τους και το ελέγχουν, διαγράφοντας τη διαδρομή του από την παραγωγή μέχρι τη λιανική πώλησή του. Μια διαδρομή που χαράσσεται με κριτήριο το κέρδος και μόνο αυτό.
Οι περιβόητες «παράλληλες εξαγωγές» που ενοχοποιούνται κατά κύριο λόγο για τις ελλείψεις και «ξορκίζονται» από τους εκάστοτε κυβερνητικούς διαχειριστές του αστικού κράτους είναι ένας από τους τρόπους για να επιτυγχάνεται το μέγιστο δυνατό κέρδος, αφού οι φαρμακέμποροι αποκομίζουν πολλαπλάσιο κέρδος, επανεξάγοντας εισαγώμενα φάρμακα σε χώρες όπου η τιμή τους είναι υψηλότερη σε σχέση με την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή εξάγουν στην ίδια λογική φάρμακα εγχώριας παραγωγής. Επίσης οι ίδιοι οι φαρμακοβιομήχανοι ομολογούν ανερυθρίαστα ότι λόγω του κόστους των πρώτων υλών, δεν παράγουν μεγάλα αποθέματα από φάρμακα χαμηλότερης τιμής, αλλά προσανατολίζονται σε πιο ακριβά «καινοτόμα» φάρμακα. Να, λοιπόν, γιατί ο γονιός δεν βρίσκει αντιπυρετικό σιρόπι για το παιδί του!
Στο έδαφος αυτών των ελλείψεων, μάλιστα, ξεδιπλώνεται ένα άγριο παζάρι για την αύξηση των τιμών, ώστε να ικανοποιηθούν μέχρι κεραίας τα αιτήματα των φαρμακοβιομηχάνων για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, πράγμα με το οποίο συμφωνούν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
Είναι η φυσική συνέπεια της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο φάρμακο, καταγράφονται επίσημα και έχουν τα ανάλογα οφέλη, εντάσσονται στα «ιερά και όσια» της ΕΕ που είναι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ανθρώπων, υπηρεσιών και εμπορευμάτων!
Σήμερα, όμως, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στην παραγωγή, το απαραίτητο εξειδικευμένο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό για την ανάπτυξη της έρευνας και της παραγωγής, ώστε να εξασφαλίζεται η επάρκεια φαρμάκων για όλους και δωρεάν. Γι’ αυτό, ο απαραίτητος καθημερινός, οργανωμένος συλλογικός αγώνας των εργαζομένων και του λαού, για να μη μείνει κανένας χωρίς φάρμακο , η απαίτηση να ληφθούν μέτρα για την εξασφάλιση όλων των απαραίτητων φαρμάκων σε αυτούς που τα χρειάζονται, η απαίτηση της πλήρους απαγόρευσης των παράλληλων εξαγωγών, πρέπει να στοχεύει, ταυτόχρονα, τον πραγματικό αντίπαλο που εμποδίζει την επίτευξη αυτού του σκοπού: Τον τρόπο παραγωγής με κριτήριο το κέρδος και την επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτό το εμπόδιο πρέπει να φύγει από τη μέση, οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, ώστε αυτή να οργανώνεται με βάση τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες και τα αγαθά να αντιμετωπίζονται ως τέτοια και όχι ως εμπορεύματα.
Οι εργαζόμενοι και η νέα βάρδια της εργατικής τάξης δεν θα σταματήσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, όλα όσα μας ανήκουν!
Τρίπολη 20/10/2023
